Je hebt kunstenaars die met hun beelden de ruimte herdenken, en je hebt kunstenaars die met hun beelden de beeldhouwkunst herdenken. Henk Delabie doet beide, in eenzelfde vloeiende beweging, die zijn werken zowel elegantie, accuratesse als diepgang geeft. Onvoorspelbaar en onberekenbaar zijn zijn vormen, en toch kloppen ze steeds als een bus. De op zichzelf harmonische constructies gaan in connectie met de omringende ruimte, een relatie die tegelijkertijd uitnodigend en bevragend is. De ruimte wordt aangezogen en ingesloten, omhuld en omarmd.
Waar er niets lijkt te zijn, ontstaat nu een spanningsveld dat bol staat van sculpturale betekenis. De tussenruimtes zijn evenzeer protagonist als de zichtbare belijning. De sculpturen handelen als bemiddelaar, die met zacht-dwingende hand een wisselwerking genereert tussen de energetische kern van een werk – dat waar de initiërende kracht van uitgaat – en dat wat gaandeweg, door de esthetische, conceptuele ingreep, in de perimeter errond wordt opgeroepen en tot leven komt. De blinde vlekken als het ware, die aan onze blik ontsnappen, doordat we eerst en vooral worden verleid door het meest opzichtige. Henk Delabie maakt zichtbaar wat bedekt, bescheiden en onnoembaar is. Hij leidt je naar de zijwegen van je waarneming, terwijl de oorspronkelijke, tastbare sculptuur niets aan kracht inboet.
Deze recente creaties van Henk Delabie vormen een soort ruimtelijk canvas, bestaande uit twee triptieken en een schraag. Heel fragiel werk, een verfijnd raamwerk in hout, dat precair scharniert op schilderdoek. Een interessante omkering, aangezien we gewoon zijn dat óp het canvas het meeste gebeurt. Nu is de lege ruimte de hoofdrolspeler, dat wat omkaderd wordt en steeds fluctueert naargelang de positie van de toeschouwer. Het zijn constructies die zich letterlijk laten openvouwen in de ruimte, en tezelfdertijd de ruimte zelf opentrekken, mede door het schaduwspel dat ze genereren. Wat zou de bezoeker zien die omheen de werken loopt? Durft hij of zij dichterbij komen of er zelfs doorheen stappen? Henk Delabie beïnvloedt met zijn sculpturen onze ervaring van een plek.
Annelies Vanbelle