De sculpturen van Henk Delabie werken als concentraties van bepaalde wilsuitingen die eigenlijk erg menselijk zijn. Het gaat daarbij om strekken en buigen, leunen en steunen, opwaartse en neerwaartse bewegingen.
Elk beeld krijgt zijn eigenzinnigheid maar is tegelijk ook afhankelijk van zijn omgeving, van een steunpunt zoals wand, vloer.
Nu eens zijn het minimale verglijdingen (als lichte spierspanningen). Dan weer gaat het om expliciete gebaren. De blik en de geest van de toeschouwer worden daarbij effectief met verschuivingen gestuurd (zoals wolken – samen met de windrichtingen – zich verplaatsen en vervormen).
De tegenstelling tussen zelfbepaling enerzijds én aanpassing anderzijds speelt dus een centrale rol in het werk van Henk Delabie. Zowel op grondige wijze als met vlotte soepelheid worden beide polen met elkaar verbonden tot … trans-objecten en -organismen.
Herman Denecker